Stanowi ona graficzny obraz muzyki, jest jednym z najstarszych i podstawowych sposobów jej utrwalania i przekazywania z pokolenia na pokolenie. Obecny, tradycyjny zapis muzyczny wykształcił się w XVII w. z notacji mensuralnej, poprzedzonej zapisem neumatycznym (w postaci kresek i kropek) na liniach czerwonej i żółtej (ok. X w.).

Z partytury możemy obecnie odczytać wysokość, czas trwania dźwięków, ich zmiany chromatyczne, dynamiczne, tempo, artykulację, ozdobniki i frazowanie. Mimo tego bogactwa znaków graficznych i symboli współcześni kompozytorzy doszli do wniosku, że nie oddają one zamysłu twórcy, a wręcz ograniczają wyobraźnię. Na bazie tych przemyśleń zrodziła się grafika muzyczna, która w swych założeniach ma wieloznaczność, niedokładność i brak precyzji, a często nawet w ogóle brak odniesień muzycznych. W ten sposób powstał ogólny szkic utworu, w którym rysunek ma dopracowane szczegóły pozwalając na swobodę formy (grafika ekwiwalentna) lub jest opracowana forma bez podanych szczegółów (grafika aleatoryczna).

Pojawiła się też tzw. grafika akcyjna, w której muzyka jest zaplanowaną akcją, zaś grafika – jej planem. Jest to związane z działalnością J. Cage’a, który w swej pracowni organizował koncerty łączące malarstwo, taniec, poezję, pokazy filmów. A ruch Fluxus, korzystający z ideologii Cage’a , głosił, że “wszystko jest sztuką, wszystko jest muzyką”. Jednak nie wszyscy dostrzegali w tym integracji sztuk. B. Schäffer np. uważa, że “można sobie wyobrazić plastyczną wystawę grafiki muzycznej, natomiast niemożliwa jest odwrotnie –transpozycja utworu plastycznego na język muzyczny“. Wydaje się jednak, że myślenie takie pomija główne założenie grafiki muzycznej. Przecież tu chodzi o wykorzystanie wyobraźni, zaufanie intuicji, pomysłowości wykonawcy i dopuszczenie go do indywidualnej interpretacji tego, co widzi (jak zresztą dzieje się to w sztuce).